درمان ناباروری با روش میکرواینجکشن (ICSI)

امروزه، روش‌های بسیاری برای درمان ناباروری ارائه شده که یکی از آن‌ها میکرواینجکشن نام دارد. میکرواینجکشن یا ICSI همانند سایر روش‌های کمک‌باروری، به افزایش شانس فرزندآوری در زوج‌های دارای مشکلات نازایی می‌پردازد و از باکیفیت‌ترین سلول‌های جنسی، برای این کار کمک می‌گیرد. هدف از چنین درمان‌هایی، شناسایی و انتخاب تخمک و اسپرم باکیفیت برای انجام لقاح در محیط آزمایشگاه است. بدین ترتیب، سلول تخم ابتدا در آزمایشگاه تشکیل می‌شود و سپس به رحم مادر انتقال می‌یابد. باید گفت روش میکرواینجکشن، اغلب در مواردی به کار می‌رود که علت ناباروری، مشکلات اسپرم و ضعیف یا بی کیفیت بودن آن باشد؛ البته انتخاب مناسب‌ترین روش درمان، پس از معاینات پزشکی و بررسی علائم و علل نازایی صورت می گیرد.

میکرواینجکشن با نام کامل «تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم»، یکی از جدیدترین روش‌های کمک‌باروری (ART) است که در آن، از تکنیک IVF استفاده می‌شود. تکنیک ICSI، از سال ۱۹۹۲ میلادی در بلژیک مورد استفاده قرار گرفته و نتایج امیدوارکننده‌ای نشان داده است. این روش، زمانی به کار می‌رود که اسپرم‌های مرد، سرعت و قدرت کافی را برای رسیدن به تخمک و ورود به آن نداشته باشند. در این صورت باید با دریافت نمونه اسپرم مرد و تخمک زن، آن‌ها را در آزمایشگاه لقاح داد.

میکرواینجکشن، در درمان ناباروری‌های شدید و عدم موفقیت دیگر روش‌های کمک‌باروری کاربرد دارد و درصورت کمبود اسپرم مرد یا ناتوانی وی در تولید اسپرم به کار می‌رود. به طور کلی، شرایطی که موجب استفاده از روش میکرواینجکشن می‌شوند عبارت‌اند از:

• کم بودن تعداد اسپرم‌های مرد
• عدم مشاهده اسپرم در نمونه مایع منی
• شکل نامناسب و غیرعادی اسپرم
• تحرک اندک اسپرم‌ها
• سابقه انجام وازکتومی در گذشته و نیاز به برداشت اپیدیدیم یا بیضه‌ها

با انجام آزمایش‌ها و معاینات اولیه و انتخاب روش میکرواینجکشن برای درمان ناباروری، لازم است تا قبل از عمل، اقداماتی صورت گیرد که شامل مراحل مختلفی بدین ترتیب می‌باشد:

• سونوگرافی و تحریک تخمک‌گذاری
• جمع‌آوری تخمک
• جمع‌آوری اسپرم
• لقاح آزمایشگاهی
• انتقال جنین

در کل باید گفت که اغلب مراحل ICSI، مشابه IVF است و تنها در مرحله انجام لقاح یا گاهی در چگونگی جمع‌آوری اسپرم متفاوت می‌باشد؛ بدین شکل که درصورت عدم مشاهده اسپرم در آنالیز مایع منی، روش جراحی مورد استفاده قرار می‌گیرد. طبق این روش، می‌توان از تکنیک‌هایی مانند عمل جراحی میکروسکوپی (استخراج اسپرم با جراحی میکروسکوپی تحت بی‌حسی) و بیوپسی یا نمونه‌برداری بافتی از بیضه‌ها کمک گرفت.

باید گفت که روش میکرواینجکشن، یک روش با موفقیت قطعی و صددرصد نیست؛ چراکه به دلایل مختلف همچون مشکلات موجود در دریافت اسپرم، می‌تواند با مانع مواجه شود. در واقع، پیش از اقدام به این درمان، باید با آزمایش‌هایی مشخص کرد که آیا اسپرم‌های مرد برای بارور کردن تخمک و ایجاد تعداد کافی جنین مناسب است یا خیر؟ بعد از آن نیز امکان تولید اسپرم بدون مداخله پزشک مشخص می‌گردد. درصورت ناتوانی مرد در تولید اسپرم به دلایل مختلف، برداشت اسپرم از اپیدیدیم (روش PESA) یا بیضه‌ها (روش TESA) انجام می‌پذیرد. گاهی نیز لازم است که بیوپسی یا نمونه‌برداری از بافت بیضه (روش TESE) صورت گیرد.

همان‌طور که ذکر شد، روش‌های آی‌وی‌اف و میکرواینجکشن باوجود شباهت‌های بسیار، تفاوت‌هایی نیز دارند که مهم‌ترین آن‌ها، نحوه بارور کردن تخمک توسط اسپرم است؛ البته تفاوت اصلی این دو روش با تکنیک آی‌یوآی (IUI) نیز به محل ایجاد لقاح برمی‌گردد، طوری که در IUI، اسپرم به داخل لوله‌های رحمی تزریق می‌گردد تا لقاح داخل رحم صورت گیرد. بدین ترتیب، IUI باوجود ساده‌تر و غیرتهاجمی‌تر بودن، میزان موفقیت کمتری نیز دارد.

از مناسب‌ترین کاندیداهای تکنیک IVF، می‌توان به بانوان زیر ۳۷ سال با BMI کمتر از ۳۰ و دارای ذخیره تخمدانی مناسب اشاره کرد؛ با این حال، باید دانست که این روش برای طیف وسیعی از مشکلات باروری کاربرد دارد. بهترین کاندیداهای میکرواینجکشن نیز طبق موارد ذکرشده، مردان دارای مشکلات اسپرم می‌باشند. از مهم‌ترین اشکالات اسپرم باید شکل غیرطبیعی، تعداد کم، تحرک پایین و نیاز به جمع‌آوری اسپرم با جراحی را نام برد. همچنین در شرایطی مانند چسبندگی‌های حفره لگنی و بسته بودن لوله‌های رحمی زن نیز می‌توان از میکرواینجکشن استفاده کرد.

روش میکرواینجکشن در مقایسه با دیگر روش‌های کمک‌باروری، مزایایی دارد که از جمله آن‌ها می‌توان موارد زیر را نام برد:

• امکان اجرای این روش درصورت وجود حتی یک اسپرم سالم در مرد
• امکان انجام میکرواینجکشن در زنان فاقد لوله‌های رحمی
• مناسب برای درمان مردان دارای ناباروری شدید و عدم تولید اسپرم
• افزایش احتمال لقاح نسبت به روش IVF
• مناسب برای استفاده از تخمک‌های یخ‌زده جهت باروری، بدون توجه به تغییرات آن‌ها پس از فریز

درصورت مشاهده برخی علائم خطرناک پس از عمل تخمک‌کشی یا انتقال جنین، باید بلافاصه به پزشک مراجعه نمود. این مشکلات عبات‌اند از:

• خونریزی شدید یا قرمزرنگ
• ادامه یافتن حالت سرگیجه و تهوع بعد از عمل
• مشاهده علائم سندرم تحریک‌پذیری بیش‌ازحد تخمدان‌ها
• احساس درد در ناحیه شکم
• احساس تنگی نفس
• مشاهده خون در ادرار
• تب بالای ۳۸ درجه سانتی‌گراد

برای تعیین جنسیت جنین با میکرواینجکشن و PGD باید پس از لقاح در آزمایشگاه، از هر جنین یک سلول برداشت و کروموزوم آن را مشخص نمود. بدین ترتیب، جنین موردنظر طبق جنسیت دلخواه پدرومادر به رحم زن انتقال می‌یابد. باید گفت باوجود این که شانس موفقیت در روش ICSI همچون سایر روش‌ها درحدود ۳۵ الی ۴۰ درصد است؛ اما تقریباً به صورت صددرصد جنسیت جنین را تعیین می‌کند.

اگرچه آمارها نشان می‌دهد که درصد موفقیت IVF با میکرواینجکشن و درصد موفقیت IVF بدون میکرواینجکشن، تفاوت معناداری ندارد و حدود ۳۰ الی ۴۰ درصد می‌باشد؛ اما تاکنون شواهدی نیز مبنی‌بر اثرگذای مثبت روش میکرواینجکشن در درمان بسیاری از زوج‌های نابارور گزارش شده که اعتبار این روش را بیش از پیش افزایش داده است. روش مذکور، معمولاً ۷۰ الی ۸۵ درصد تخمک‌های مورد تزریق اسپرم را بارور می‌کند و موفقیت آن نسبت به آی‌وی‌اف، در زوج‌های دارای ناباروری از سوی مرد بیشتر است. البته باروری به کمک IVF، همچنان یک روش اثرگذار است که مکمل ICSI محسوب می‌شود و در بسیاری از موارد هردو آن‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.